Συμπεράσματα από την ανάγνωση του βιβλίου του Ν.Π. Ανδριώτη «Το ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων και η γλώσσα του», Αθήνα 1992 (1960)

Συμπεράσματα από την ανάγνωση του βιβλίου του Ν.Π. Ανδριώτη «Το ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων και η γλώσσα  του», Αθήνα 1992 (1960)

Η Μακεδονία είναι σήμερα όρος καθαρά γεωγραφικός και όχι εθνολογικός. Έθνος μακεδονικό ιδιαίτερο ούτε που υπήρξε ποτέ, αφότου οι αρχαίοι Μακεδόνες, μαζί με τις άλλες ελληνικές φυλές, εχώνεψαν μέσα στον μεγάλο Ελληνισμό των αλεξανδρινών, ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, ούτε σήμερα είναι δυνατό να νοηθή.
Η θέληση της Ιστορίας ήταν να βρεθή σήμερα το έδαφος της μεγάλης αρχαίας Μακεδονίας μοιρασμένο σε τρεις λαούς, τους Έλληνες, Νοτιοσλάβους και Βουλγάρους, και προσαρτημένο με σειρά διεθνών συνθηκών σε τρία αντίστοιχα βαλκανικά κράτη. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι παράξενο, γιατί έχει επαναληφθή και για άλλες αρχαίες χώρες της γης, και ιδιαίτερα στη Βαλκανική, όπου η αρχαία μεγάλη Θράκη είχε ανάλογη τύχη. Η εθνολογική και κρατική αυτή κατανομή της Μακεδονίας συντελέστηκε από την δύναμη των πραγμάτων εις βάρος των  ελληνικών ιστορικών δικαίων και με θυσία σημαντικών τμημάτων του νέου Ελληνισμού, που βρέθηκαν κλεισμένα μέσα στα σύνορα της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας, και άλλα αφομοιώθηκαν ήδη από τη σλαβική εθνότητα, ενώ άλλα βρίσκονται στον μοιραίο δρόμο του εκσλαβισμού. Η νέα Ελλάδα, στερημένη από ισχυρούς εθνολογικούς προστάτες, όπως υπήρξαν οι Ρώσοι για τους Βουλγάρους, όχι μόνο χρειάστηκε να ποτίση με ελληνικό αίμα κάθε πιθαμή εδάφους ελληνικού που απελευθέρωσε διαδοχικά από τον τούρκικο ζυγό, όχι μόνο δεν είδε να αναγνωριστούν στο ακέραιο σε καμμιά συνθήκη ειρήνης τα εθνολογικά, και πού λιγότερα τα ιστορικά, δίκαιά της, όχι μόνο βρέθηκε αναγκασμένη να συνωστίση μέσα στα στενά σύνορα του ελεύθερου εδάφους της τα πλήθη των ξεριζωμένων από τις πανάρχαιες εστίες τους τέκνων της, αλλά και με άφθαστο πνεύμα πολιτικού ρεαλισμού έστερξε τη σημερινή παγιοποίηση των συνόρων της προς τις γειτονικές σλαβικές επικράτειες. Απέναντι σε όλες αυτές τις θυσίες της ήλπιζε ότι θα συναντήση αντίστοιχη ιστορική κατανόηση από μέρος των Σλάβων γειτόνων της, και ότι ρίχνοντας στη λήθη τις σλαβικές αδικίες του παρελθόντος θα εξασφάλιζε την ειρηνική συνεργασία του μέλλοντος. Πόσο λίγο όμως εκτιμήθηκε η ειρηνική εγκαρτέρησή της εκ μέρους των βόρειων γειτόνων της το έδειξαν τα γεγονότα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου αφ’ενός, οπότε οι Βούλγαροι ακολουθώντας τους Γερμανούς εισβολείς πλημμύρισαν την ανυπεράσπιστη Α. Μακεδονία και Δ. Θράκη, έθυσαν και απώλεσαν τον καθαρά ελληνικό πληθυσμό τους, και ελαφυραγώγησαν ανενόχλητοι το προϊόν του μακροχρόνιου ελληνικού μόχθου, και η τακτική του νέου σλαβικού κράτους των Σκοπίων αφ’ετέρου, που πήρε τώρα στα χέρια του το λέβερο του σλαβικού επεκτατισμού εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας. Με άλλα λόγια η σλαβική απειλή κατά του Ελληνισμού φαίνεται ότι δεν πρόκειται να λάβη τέλος.

Οι Σλάβοι επιστήμονες της Βαλκανικής, όταν τύχη -πολύ σπάνια- να γράφουν με πνεύμα ιστορικής δικαιοσύνης, αναγνωρίζουν πόσο ευεργετική γι’αυτούς στάθηκε η εύνοια της τύχης να γίνουν γείτονες των Ελλήνων και να βρεθούν κοντά στην πηγή του πολιτισμού. «Η Βουλγαρία», γράφει ο Α. Μπαλαμπάνωφ βρίσκεται κοντά στην πηγή. Ήταν πάντα κοντά. Και αν έχη κάτι μεγάλο στο παρελθόν της, το χρωστά σ’αυτή τη γειτονεία. Ακόμα και την πνοή της ελευθερίας, ακόμα και τους αγώνες μας ενάντια στην ελληνική κυριαρχία, τους κρατήσαμε μόνο μ’αυτό που είχαμε μάθει από τους ίδιους τους Έλληνες. Αγώνας για την ελευθερία! Σα να λέμε, τους χτυπήσαμε με τα δικά τους βέλη… Και αν η γλώσσα μας αναπτύχθηκε τόσο νωρίς και με μεγάλη ευκαμψία και δύναμη και συνθετικότητα τρεις-τέσσερις αιώνες πριν από τις ευρωπαϊκές της Δύσης… αυτό οφείλεται αναμφισβήτητα στην πρώιμη επαφή μας με την αρχαιότητα. Στην ενωρίτατη και πρώτη μας προσέγγιση με την κλασσική Ελλάδα μέσω του Βυζαντίου. Στο ότι τρεις-τέσσερις αιώνες πριν από την Ευρώπη μπορέσαμε να πιούμε νερό από την πηγή… Εμείς στη Βουλγαρία πρέπει να κατανοήσουμε καλά αυτές τις σκέψεις και να τις εγκολπωθούμε.»

Οι Έλληνες λοιπόν ευεργέτησαν στους  Σλάβους της Βαλκανικής, και ως αρχαίοι έμμεσα, και ως βυζαντινοί άμεσα, και στη νεώτερη εποχή δεν έπαψαν να τους ευεργετούν, γιατί και η νεώτερη εθνική τους αφύπνιση είναι έργο της νεοελληνικής παιδείας. Ερωτάται τώρα, έναντι όλων αυτών των ευεργεσιών τι έκαναν οι Σλάβοι στους Έλληνες; Πώς ανταπέδωσαν την οφειλή; Πως εξόφλησαν το χρέος τους, εφόσον στοιχειώδες καθήκον κάθε περήφανου και πολιτισμένου ανθρώπου ή λαού είναι να εξοφλή το χρέος του; Με θάλασσες αιμάτων και ποταμούς δακρύων ελληνικών. Αυτή είναι η απάντηση. Σφάζετε, εκτοπίζετε, απάγετε, λεηλατείτε, εκσλαβίζετε τον λαό στον οποίο χρωστάτε μέγα μέρος των εδαφών σας, σημαντικό ποσοστό από το αίμα σας και ολόκληρο τον πολιτισμό σας. Πικρία απύθμενη πλημμυρίζει την ψυχή του ελληνικού έθνους, όταν συλλογίζεται ότι πρέπει να διεξάγη αιώνιον αγώνα υπάρξεως προς τα έθνη που μόνο ευεργεσίες γνώρισαν απ’αυτό.

Αλλά το ελληνικό έθνος δε διακρίθηκε μονάχα ως δημιουργός και μεταδότης υψηλού πολιτισμού. Πέρα και πάνω από την ικανότητά του αυτή, στάθηκε πάντα η ικανότητά του να αμύνεται για την ελευθερία του. Ο Αισχύλος έθετε πάνω από την υπέροχήη ποιητική δημιουργία του τη δόξα ως μαραθωνομάχου. Το Βυζάντιο διεξήγαγε επί χίλια χρόνια «νίκας κατά βαρβάρων». Ο νέος ελληνισμός λευτερώθηκε μόνος του με δεκάχρονους αιματηρούς αγώνες, και με νικηφόρους πολέμους απελευθέρωσε το μεγαλύτερο μέρος των υπόδουλων αδελφών του. Πόσο λίγο πρέπει να γνωρίζουν την ακατάλυτη αγωνιστική δύναμη και το φρόνημα του έθνους μας εκείνοι που ελπίζουν ότι την ένδοξη, την απαράμιλλη, την αγαπημένη πάνω από κάθε τι γωνιά της γης, που μας έλαχε για βωμός και εστία, την κρατάμε σαράντα αιώνες ως τώρα με αίμα και δάκρυα, για να την παραδώσουμε σαν ώριμο καρπό στους χτεσινούς, ψευτομακεδόνες των Σκοπίων.

Στους Έλληνες, συνειδητοποιώντας τους την έσχατη μορφή της σλαβικής απειλής, μπορούμε να συστήσουμε απόλυτη αισιοδοξία για το μέλλον του νέου καθάριου Ελληνισμού που την γονιμοποιεί σήμερα με τον ιδρώτα του την ελληνική Μακεδονία.

Στους Σλάβους των Σκοπίων, που με παραποίηση της ιστορίας και της σημερινής πραγματικότητας ελπίζουν να εμπνεύσουν στο λαό τους διάθεση κατακτητική, ώστε να επωφεληθή πάλι καμμιά μελλοντική εθνική περιπέτεια του Ελληνισμού και να πατήση τα ελληνικά εδάφη, μπορούμε να πούμε ότι πλανάται για το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας. Ο Ελληνισμός, πιστός στην πνευματική και ιστορική παράδοσή του, θα τα ανακτήση όσες φορές και αν κατακτηθούν.

Τέλους στους ξένους επιστήμονες, όσοι παρασύρονται με ευμενή διάθεση προς τα δήθεν σλαβικά δίκαια επάνω στην ελληνική Μακεδονία, έχουμε το δικαίωμα να συστήσουμε κάποιο σεβασμό και απέναντι των δικαίων του Ελληνισμού, που, ενώ δημιούργησε και διέδωσε στον κόσμο και διέσωσε τον πανανθρώπινο πολιτισμό, βλέπει σήμερα με πικρία τα πνευματικά του τέκνα να του προσφέρουν «αντί του μάννα χολήν».